Iron Challenge 3 Μιχάλης Ζαμπίδης ο «πρεσβευτής» του Kick Boxing

Ο Μιχάλης Ζαμπίδης επέστρεψε στους αγώνες και τις νίκες, στην 3^η διοργάνωση Iron Challenge, όπου πρωταγωνιστεί ως διοργανωτής

και αθλητής τα τελευταία χρόνια.

Φυσικά για όσους προσπαθούν να ερμηνεύσουν την διοργάνωση αυτή μιλώντας αποκλειστικά για kick Boxing, (άσχετα αν το γνωρίζουν),

να τους υπενθυμίσουμε ότι αυτή η διοργανωτική προσπάθεια είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το άθλημα, από πλευράς προβολής του.

Οι φίλοι του Μιχάλη που ξεπερνούν τα όρια κάθε άλλου Έλληνα αθλητή στην ιστορία, όπως και οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες αθλητές Kick Boxing, διοργανωτές, προπονητές, εχτές είχανε γιορτή, κυριολεκτικά... Κάποιοι μικροπρεπείς παραμένουν μίζεροι...

Ο ΑΝΤ1, κορυφαίος τηλεοπτικός σταθμός της χώρας,  χάρη στον Μιχάλη Ζαμπίδη διαφήμισε το άθλημα που αγαπάμε  και που πολλοί κερδίζουν από αυτό, για να ζουν τις οικογένειές τους.

Βρέθηκε ο Μιχάλης λοιπόν που έκανε την τρέλα του και το όνειρό  του πραγματικότητα, μέσα από πολλές δυσκολίες και τα κ α τ ά φ ε ρ ε. Δυστυχώς πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν κάποια «μικρά ανθρωπάκια» αποτυχημένα, είτε αθλητές, προπονητές, άσχετοι,ή καιροσκόποι διοργανωτές κλπ, που θα βρεθούν να πούν ότι, ο Ζαμπίδης δεν έπαιξε «με τον καλύτερο του κόσμου», και «πρόσεξε για να μην χτυπήσει», «μας κούρασαν οι διαφημίσεις», «πολλοί καλλιτέχνες» και άλλες μπούρδες, γιατί πολύ απλά δεν αντέχουν να βλέπουν κάποιον να πετυχαίνει «δίχως την συνδρομή τους».

Ακόμη και αν δεν συμφωνούν με αυτόν ή αν δεν τους αρέσει σαν αθλητής (λέμε τώρα), πρέπει να  καταλαβαίνουν ότι ο Ζαμπίδης αποτελλεί το καλύτερο μέσο προβολής του Kick Boxing στην Ελλάδα αλλά και της χώρας μας διεθνώς:

Φυσικά  το πιθανότερο είναι ότι δεν θα έχουν μπει ποτέ  σε ρινγκ ή ακόμη και αν έχουν μπεί θα έχαναν εύκολα από τον αντίπαλο του Μιχάλη, Fadi Merza, ο οποίος αποδείχτηκε “πολύ σκληρός για να πέσει”.

Πριν μιλήσουμε και για Kick Boxing θέλουμε να ευχαριστήσουμε δημόσια τον Μιχάλη Ζαμπίδη για όλα όσα έχει πετύχει τόσα χρόνια  και έχει καταφέρει να αναδείξει το Kick Boxing στην χώρα μας, συνεπίκουρος από υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους του χώρου.

Ο Fadi Merza έχει πολύ μεγάλη καριέρα που φυσικά δεν μπορεί να σβήσει η μελάνη κάποιων. Ακολούθησε συγκεκριμένη τακτική με κλειστές άμυνες και ξαφνικές αντεπιθέσεις για να μπορέσει να επιβιώσει, όπως και τα κατάφερε. Άλλωστε η επιβίωση όταν παίζεις με τον Ζαμπίδη είναι το κυρίως ζητούμενο, είτε λέγεσαι Petrosyan και παίζεις απόσταση και κίνηση ή Merza που πρώτα κοιτας την άμυνά σου και μετα την επίθεση. Η τακτική του μάλιστα θα μπορούσε να αποφέρει καρπούς, αφού στις αρχές του δευτέρου γύρου ένα αριστερό κροσέ που βρήκε τον Iron Mike ανοικτό και εκτός ισορροπίας θα μπορούσε να του κάνει «ζημιά». Ο Μιχάλης επανήλθε γρήγορα όμως, κέρδισε δίκαια σε όλους τους γύρους τα σημεία και ιδιαίτερα στον 3^ο γύρο, σφυροκόπησε ανελέητα τον Merza , που όπως είπαμε αποδείχτηκε πολύ σκληρό καρύδι.

Για να κλείσουμε και επειδή πολλοί μπερδεύονται. Όλοι οι αντίπαλοι του Ζαμπίδη στην καριέρα του φυσικά και δεν ήταν του ίδιου επιπέδου. Όταν όμως ανήκεις στην ελίτ των 4 – 5 καλύτερων στον κόσμο στην κατηγορία σου, λογικό είναι να μην μπορείς πάντα να ανταγωνίζεσαι  με αυτούς. Και εμείς θέλαμε να τον δούμε με τον Petrosyan να παίζει και να του αγοράζαμε και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια για το τρέξιμο που θα έκανε πάνω στο ρίνγκ, όπως τότε στην Ιαπωνία, που ο «Doctor” μεταμφιέστηκε σε «νοσοκόμα». Μάλιστα  θέλουμε να δούμε τον Petrosyan να παίζει από 5 γύρους και πάνω με τον Ζαμπίδη, για να δούμε πόσο αντέχει τις μπουνιές όταν αναγκαστικά δεν θα μπορεί να τρέχει να ξεφύγει όπως έκανε για 3 γύρους στο Τόκυο. Αλλά  είπαμε όταν ο Ζαμπίδης παίζει 3 γύρους και χάνει είναι καλά, όταν κερδίζει όμως μας πονάει...

Εννοείτε ότι όποιος άλλος Έλληνας αθλητής της κατηγορίας παίξει με τον Merza θα χάσει και μάλλον με knock out… Κάποιοι από τους αντιπάλους του Μιχάλη “μικραίνουν” γιατί απλά αυτός τους κάνει να φαίνονται μικροί και όχι γιατί απαραίτητα είναι.

Τελειώνοντας να αναφέρουμε και κάτι ακόμη για το οποίο ξεχωρίζει ο επαγγελματίας αθλητής Μιχάλης Ζαμπίδης από τους υπόλοιπους Έλληνες “επαγγελματίες αθλητές” αλλά και ομολόγους του από το εξωτερικό. Δεν θα μιλήσουμε για ταλέντο, δύναμη, έκρηξη, ικανότητες, κλάση, εμπειρία κλπ, γιατί πραγματικά οι διαφορές είναι τεράστιες, αλλά για κάτι άλλο.

Σε χρονικό διάσημα λίγων μηνών χάνει από τον Parr, όντας ζαλισμένος, στην Αυστραλία. Στην συνέχεια τραυματίζεται στο σαγόνι και χάνει στην Ρωσία και μιλάμε για ένα αθλητή που στην καριέρα του δεν έχει βιώσει ξανά παρόμοιες καταστάσεις. Επανέρχεται λοιπόν και επιλέγει να αγωνιστεί στην Ελλάδα που πάντα τον αγχώνει, απέναντι σε ένα σκληροτράχηλο αντίπαλο, έμπειρο, τραβώντας το «κουπί» του διοργανωτή και ενώ λίγο καιρό πριν έχει ανοίξει και μια δεύτερη σχολή, σε μια χώρα με μύρια οικονομικά προβλήματα που όλοι κλείνουν τις επιχειρήσεις τους.

Δέχεται ένα ισχυρό χτύπημα στην αρχή του 2^ου γύρου και αντί να «μασήσει» και να πάει τον αγώνα στα σημεία και να κερδίσει άνετα όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε άλλος, εκείνος ανεβάζει στροφές, «ανοίγει» το παιχνίδι του και προσπαθει να «κακοποιήσει»  και να τιμωρήσει τον αντίπαλό του.

Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει λοιπόν πέρα από την ποιότητά του ως αθλητή για την οποία τον λατρεύουν εκατομμύρια φίλοι του αθλήματος σε όλο τον κόσμο, είναι τα ψυχικά του αποθέματα και η εν γένει φυσική του κατάσταση. Βλέπουμε του Έλληνες «επαγγελματίες» αθλητές να μην μπορούν να βγάλουν 3 γύρους στο ίδιο τέμπο, πόσο μάλλον να ανεβάσουν στροφές στον 3^ο γύρο. Η έλλειψή τους αυτή φαίνεται ακόμη περισσότερο όταν αγωνίζονται με ξένους αθλητές και όχι τόσο μεταξύ τους, όταν και πέφτει από κοινού η απόδοσή τους.

Από το υπόλοιπο πρόγραμμα ξεχωρίσαμε τον αγώνα του Γιάννη Μιχαλόπουλου με τον Αλέξη Σύρο. Ο Μιχαλόπουλος για τα δεδομένα της επί μακρόν απουσίας του από αγώνες, ήταν απρόσμενα καλός. Φυσικά το ότι στον καιρό της απουσίας του από τους αγώνες δούλεψε ως προπονητής   και “σπάρινγκ πάρτνερ” του Μιχάλη, μάλλον τον ευνόησε. Πάντα η ανάποδη γκάρντ του θα αποτελλεί προνόμιο για αυτόν. Αυτό βέβαια από μόνο του δεν αρκεί, αλλά  συνδυάζει και τα αθλητικά προσόντα, με κύριο το ότι αγωνίζεται με συνδυασμούς  όπως ακριβώς δηλαδή πρέπει να κάνει ένας κανονικός Kickboxer. Του λείπει όμως δύναμη και εκεί πρέπει να ρίξει το βάρος του πλέον. Κέρδισε δίκαια και σίγουρα θα παρουσιαστεί καλύτερος στο μέλλον θέτωντας υποψηφιότητα για την κορυφή της Ελληνικής κατηγορίας των 70 κιλών, εξαιρώντας φυσικά τον Ζαμπίδη που έχει ξεφύγει από τα Ελληνικά δεδομένα.

Ο Αλέξης Σύρος περίμενε μάλλον ένα πιο εύκολο αγώνα.  Άλλωστε όταν εκείνος εμφανίστηκε πιο έντονα στο προσκήνιο ο Μιχαλόπουλος απείχε. Η χαλαρότητα αυτή δεν του βγήκε σε καλό όπως και δεν θα του βγεί σε καλό αν συνεχίσει να «ψάχνει» τους αντιπάλους του, σε  ένα χτύπημα για το knock out. Σίγουρα πρέπει να εκμεταλευτεί το γεγονός ότι είναι δυνάτός και «νοκαουτίστας», αλλά αν ψάχνει μονίμως το ένα χτύπημα, τότε θα τον βλέπουμε να κερδίζει συχνά  εύκολους αντιπάλους με knock out, αλλά τους έμπειρους λιγότερες φορές, ενώ πιο συχνά  θα χάνει από αυτούς στα σημεία. Σημάδι των παραπάνω γραφόμενων είναι το γεγονός  ότι  βγαίνει 7 – 8 φορές σε κάθε αγώνα εκτός ισσοροπίας, μετά από  κροσέ που δεν βρίσκει στόχο. Επίσης να επισημάνουμε ότι για αθλητή του επιπέδου του δεν επιτρέπεται να μένει από ανάσες και να του «φεύγει» η μασέλα κατά την διαρκεια επαγγελματικού τηλεοπτικού αγώνα. Φυσικά τις προδιαγραφές τις έχει και το μέλλον το κρατάει αυτός στα δικά του χέρια και πόδια και μια ήττα όπως και αν έρθει δεν σημαίνει τίποτα.